Hoe lastig is het om als succesvolle zoon van migranten je eigen verhaal te blijven vertellen tegen de achtergrond van debatten over migratie, integratie en racisme? 'Wat willen jullie dat ik zeg?' vraagt de cultureel antropoloog Çankaya als hij wordt gevraagd te spreken op het jubileum van zijn middelbare school alwaar zijn geschiedenisleraar een hoge positie binnen de Centrumpartij bekleedde. Zijn dubbele identiteit als hoogopgeleide Nederlander uit een gezin van Turkse gastarbeiders maakt hem interessant genoeg om vragen op te roepen, discussies te veroorzaken en zorgt bij Çankaya zelf voor voortdurende onrust en irritatie. Zal hij zich in de strijd werpen en ingaan tegen de gevestigde 'witte' orde die hem terecht wijst vanuit de heersende opvatting dat 'hij niet mag mopperen en allang blij mag zijn dat hij zover gekomen is'? Of houdt hij zijn mond en slikt hij zijn dagelijkse portie racisme? Çankaya geeft treffende woorden aan zijn voortdurende worsteling om zich 'thuis' te voelen. Uiteindelijk blijft hij verscheurd achter, maar toont toch de moed om zaken die vanuit de 'witte optiek' 'nu eenmaal zo zijn' bespreekbaar te maken. Daarmee geeft hij een nieuwe dimensie aan de racisme-discussie. Verberg tekst